Aradan günler geçer, hatırlanmazsın.. Sevgini yetim bir çocuk gibi annesiz büyütmeye çalışırsın, ama olmaz. Tutmaz ellerinden hayat, yüzüne bile bakmaz gökyüzü, umursamaz senin orada yalnız olduğunu hiç kimse!
Sonra yanına gelir, hatırlamış gibi, umursuyormuş gibi yapar seni, kandırır ya da kandırdığını sanır. Onun için hep kolaydın sen zaten, fazla düşünmezdin, duygularınla hareket ederdin, çünkü gerçekten severdin. Zaman önemli değildi senin için, zaman sadece bu dünyaya aitti. Ama o senin için, AHİRETLİKTİ..
Son treni kaçırmak istemez hiç kimse, o da son treni beklerken istasyonda, eskilerden laflamak için yanına uğrar. "Ne güzeldi o günler, hatırlıyor musun?" der, hatırlamazsın, çünkü acı verir hepsi sana.. Anlaşılmaz, suçlanırsın, ne olduğunu anlamaz karşındaki, çünkü çektiğin acıları bilmez, sorgulayamaz artık seni..
Çünkü; gerçekten sevmiyordur artık..
Son trene binmeden önce karşılaştığı, Sıradan bir yolcusundur sen, Hem numarasız biletinle, Ne hak iddia edebilirsin ki zaten?
Bavulunu çoktan toplamıştır, dedim ya, istasyonda karşılaşmıştır. Eski günlerin hatırına "nasılsın" diye sormuştur, sen hala seviyor sanarsın.
Hemen sonrasında, binip gittiği son trenin, arkasından bakakalırsın.....
