Kafamın içi daha bi' dolu sanki bugün, ama ben boş tarafını görüyorum yine..
Hayatımda yaşadığım "keşke"ler kadar "nihayet" lerim olmadı, çünkü hayat her zaman acımasız davranırdı insanlara.. Kaybedenlerden olmanızın sebebi çoğu zaman yalnızlığınız değil, bıkkınlığınızdır. İşte ben de o "bıkkınlar" danım.
Güvendiğim herkesin, ya kendi bencillikleri ya da kıskançlıkları yüzünden güvenimi kaybetmesine şaşırmıyor değilim.
İnsanlar neden kıymet bilmez?
Bir şeyler verdikçe hep daha fazlasını isterler, ama onlardan bir şey istediğinizde tek alabildiğiniz bahanelerdir.
İnsanlar neden nankör?
Kadın yada erkek, ayrım yapmadan düşünüyorum bu sefer, cinsiyet faşizmi yapmadan, mantıklı düşünmeye çalışıyorum.. Ve vardığım sonuç; insanların hepsi bencil!
Nihayet, içinde bulunduğumuz iletişim çağında, zamanın en hızlı aktığı bu yüzyılda, maalesef insanlar hiç olmadığı kadar ben merkezli..
Belki o insanlara ben de dahilim ve bu yazıyı yazıyorum..
Ama bir fark var, en azından vicdanımı henüz kaybetmedim!
